08/04/10

RIO CÁVADO: BARCELOS

- primeira parte: río Cávado
- segunda parte: Montalegre

- terceira parte: Gerês

Chegamos á seguinte etapa do rio Cávado no seu percorrido polas terras de Braga e Barcelos, antes de ir morrer na foz de Esposende.



Ver mapa más grande


Se lembrades, iniciamos 2010 nos blogs con sendos artigos adicados á figura de São Martinho de Dume, 'De correctione rusticorum' e 'A basílica sueva de Dume', figura decisiva para a estructuración da sociedade galaico-sueva. Non moi lonxe de alí, apenas a 3 quilómetros, transcurre o río Cávado camiño de Barcelos, o maior concelho de Portugal e un dos máis antigos e de historia máis rica relacionada coas orixes da nación portuguesa. Non en van foi desde sempre residencia de homes ligados ao poder rexional i estatal: atribúese a carta de fundación da vila a Afonso Henriques -aínda que xa poboada desde tempos da invasión romana-, elevado a Condado de Barcelos polo rei D. Dinis, e máis adiante no século XV tamén sería sede dos Duques de Bragança.

É ó seu paso precisamente xunto o Pazo dos Duques de Bragança, -outra victima do terremoto de 1755- onde o Cávado nos agasalla con esta fermosa estampa:

Ponte medieval, Paço dos duques de Bragança e Igreja Matriz, Barcelos.
Fonte propia.

Na 'Princesa do Cávado', debido á súa importancia histórica, agromou unha intensa actividade cultural que se reflexa tanto nas manifestacións arquitectónicas (o Paço dos Duques, a Igreja Matriz de orixe románica, a ponte medieval do século XIV, os restos da muralha de Barcelos, a Igreja do Bom Jesus da Cruz, e outras ) como nas súas innumerables lendas e tradicións. De entre elas, se unha destaca sen dúbida por riba de todas e aínda hoxe é a lenda que deu orixe ó símbolo de Portugal: a lenda do galo de Barcelos.

O galo de Barcelos. Fonte propia.

E se o nacemento de Portugal está íntimamente relacionado con Galiza, o símbolo de Portugal e a lenda que lle da orixe tamén o están, como non podía ser de outro xeito. Así contan a historia na ligazón que vos deixei arriba:

"Os habitantes andavam alarmados com um crime por não se ter descoberto o criminoso que o cometera. Certo dia apareceu um galego que se tornou suspeito. As autoridades resolveram prendê-lo e, apesar dos seus juramentos de inocência, ninguém julgava crível que se dirigisse a S.Tiago de Compostela em cumprimento duma promessa. Foi condenado á forca, e antes de ser enforcado pediu que o levassem á presença do juiz que o condenara, que nesse momento se banqueteava com alguns amigos. O galego voltou afirmar a sua inocência e, perante a incredulidade dos presentes, apontou para um galo assado que estava sobre a mesa e exclamou: 'é tão certo eu estar inocente, como certo é esse galo cantar quando me enforcarem'. Risos não se fizeram esperar, mas o que parecia impossível, tornou-se realidade! Quando o peregrino estava a ser enforcado, o galo assado ergueu-se na mesa e cantou.

O home salvaría a vida e pasados os anos voltaría á vila a erguer un monumento a Santiago. Digo eu que acreditar que un galo na vila cantara cando o ían aforcar, pase... pero que o galo estivera asado, xa será un pouco esaxerar, non??

En fin, lendas.


Na seguinte e última etapa chegaremos a Esposende, non sen antes deixarvos algunhas estampas desta fermosa vila que acabamos de coñecer.

Igreja Matriz e pelourinho. Fonte propia.

Paço dos Duques de Bragança en 1786. Fonte propia.

Paço dos Duques de Bragança na actualidade. Fonte propia.

Centro de Barcelos, á dereita a Igreja do Bom Jesus da Cruz.
Fonte propia.

Pelourinho en primeiro termo, ó fondo o rio Cávado. Fonte propia.


Sem comentários:

Enviar um comentário