NA PERRUQUERÍA

Chega o verán (que hai do 'vrao', eso xa non é galego?) e hai que cortar o pelo, a ver se refrescan as ideas, máis que nada. Vou á perruquería onde vou de cando en vez desde hai un par de anos, na zona do Corte Inglés da Coruña ('el de marineda no, el de toda la vida').

Non hai case xente, xa se sabe, día de san xoán, andan todos durmindo a festa de onte. Pregunto na entrada se podo cortar o pelo sen cita previa, e a rapaza da entrada pregúntalle a unha compañeira, en perfecto galego: 'cortaslle?'. A rapaza que me atende fálame en castelán, pero castelán dos Mallos, ou dos Castros, xa me entendedes. Eu explícolle que 'queroo curto por aqui, máis longo por aló...' e a rapaza segue en castelán. Mais, minutos despois, cando pasa por alí a rapaza de recepción, empezan a falar entre elas en galego:

- 'Sonia, que, mañán vas ir á praia toda a tarde, non?'
- 'ai non, muller, que mañán hai que traballar!'
- 'anda, como estou, que pensaba que hoxe era sábado!'

Cando volve dirixirse a min, eu falo galego, ela segue en castelán. Penso: 'se cadra ó mellor é a outra rapaza a que fala sempre galego, e a que me corta o pelo fala habitualmente castelán e en galego só coa compañeira'. Pero cando chega unha cliente, aténdea a primeira rapaza. Toca primeiro lavarlle o pelo á señora, e a conversa a inicia a perruqueira:

- 'está bien el agua asi?' 'quiere que le vaya poniendo una cremita?'

Quedo pensando no que pensei tantas veces e falei outras tantas coa xente: na Coruña fálase galego, e moito. Pero o galego non sae á rúa, queda para os íntimos. E, malia que en certos ámbitos consegue romper 'o cascarón', na vida profesional e na relación cós clientes seguimos sen avanzar nin un chisco en trinta anos. O galego é mal negocio, ou eso deben pensar algúns. E así a cousa non marcha. Non sei que se pode facer, pero non marcha.

Fonte: Escola infantil de Poio

A outra razón pola que a cousa non marcha é a xuventude. Hoxe fala Manolo Rivas sobre o tema en El Pais, 'Este non é país para moz@s'. A evidencia a atopo todos os días que vou pasear con Anxo polo parque de Eiris. Non esaxero un chisco: a inmensa maioría das conversas que se escoitan alí son en galego. Pero case todo o mundo que vai ó parque ten de corenta anos pra riba. Cando pasa un grupo de mozos, sempre falan castelán. Algo de esperanza queda cando un pai, ou sobre todo unha nai, pasa có seu neno e lle escoito falarlle en galego. Claro que non son maioría, pero 'habelos hainos', igual que na gardería onde vai Anxo polas mañás. Tendo en conta que estamos na Coruña, non me queixo.

Rematado o corte de pelo, volvo á entrada a que me cobren. Aténdeme a primeira rapaza, a que estaba na recepción. Fálame en galego: 'son dez euros'. Doulle vinte, dame o cambio, e despídese: 'moitas gracias'.

Aínda hai esperanza.