GALEGOLAB AVANZA

E se o blog cumplía 2 anos a pasada fin de semana, GalegoLab acaba de cumplir este mes de xuño un ano. Non vos vou mentir: costou poñelo a andar. Se cadra tiñamos expectativas moi altas, e pensabamos que esto do 'crowdsourcing' ía conseguir no primeiro mes de vida da web o que non se conseguira en anos: facer que a normalización lingüística fose cousa de todos, especialmente daqueles que querían colaborar... e non sabían como.

Fonte: www.galegolab.org

Os primeiros meses a web enchéuse de ideas, desde as máis sinxelas de levar a cabo ás máis utópicas (se cadra, máis das últimas). Pero raramente quen propoñía a idea conseguía ou sequera se preocupaba de conseguir que chegase a bó porto: "ahi queda esa idea, quen queira que vaia facendo...", pareciamos dicir. Pero, como di o lema da asociación, 'o que hai que facer, é facer'. E, se cadra, o único ingrediente que nos faltaba é un do que as veces non andamos moi sobrados: paciencia. Nos últimos meses (grazas a María, Xabier, Martín, e sobre todo, grazas aos socios, case 1.000 usuarios rexistrados da web e 2.300 seguidores en Facebook) ata 8 proxectos foron rematados, todos eles necesarios para facer a nosa língua visible socialmente, especialmente no lecer e nas novas tecnoloxías. De algúns -sen desmerecer ós outros- síntome especialmente orgulloso por aqueles que os sacaron adiante: un libro coral de contos para nenos, os artistas que ofreceron ao mundo os seus 'agarimos en galego', axudar a 'Skaltum' a sacar adiante ese blog de videoxogos en galego... E os que están a piques de ser realidade, como o cd de música de fitness para distribuir nos ximnasios ou as guias de viaxe en galego.

A todos, grazas e parabéns.

PECHA GALICIA HOXE

E van...

Esta foi a carta de despedida e agradecimento do seu director, Caetano Díaz. Alto e clariño:

Prezados amigos,

Galicia Hoxe sae mañá, día 28 de xuño, por derradeira vez. Pechamos asfixiados pola conxuntura económica -con perdas insostibles e perigosaspara a saúde do resto do Grupo Correo Gallego-, pero, sobre todo, pechamos polo indecente castigo institucional a todo canto 'cheire' a galego, concretado nun brutal recorte de máis do 50% nas subvencións que o GH recibía da Xunta, tanto con Fraga como co bipartito.

Non podemos aguantar un día máis e dicimos adeus no aniversario da aprobación do Estatuto do 36 e no da volta dos restos de Castelao.

Querémosvos agradecer o voso apoio nestes 2.943 números dunha aventura singular e fermosa, oxalá que non irrepetible. Sabemos que non conectamos como deberiamos coa nosa sociedade civil e que tampouco sentimos a súa calor -pero non é este o momento de criticar nin de facer autocrítica, que tempo teremos-, e sabemos, tamén, que os vosos artigos e as vosas entrevistas foron importantes, imprescindibles, para construír un periódico plural, comprometido co seu país e aberto ao mundo.

Seguiremos vivos na rede co GH dixital e confiamos en atopar o xeito depoder contar co voso talento para manter en pé o piar básico de Galicia: o galego, unha lingua de concordia para un país libre e tolerante.

Grazas, de corazón, e forza. Boas noites e boa sorte.

Caetano Díaz

Pero unha cousa non quita outra: no país das leiriñas imos ter que replantexarnos moitas cousas, ou esvaecemos.

O FUTURO EN MANTILLA

En paises 'serios', coma Francia, esto sería delito:

Fonte: El País.

Pero aqui non, diga o que diga a Constitución sobre a laicidade do Estado. Aqui son o sinal do futuro que nos agarda. Estamos preparando o 'Regreso al futuro', como Michael J. Fox no arruinado De Lorean.

KRUGMAN: 'O GOBERNO DOS RENTISTAS'

Quedoume ahi atrás pendente de facervos esta recomendación: o artigo de Paul Krugman en El País 'El gobierno de los rentistas'. Dos artigos que lin en todo este tempo, é o que mellor resume e explica de xeito asequible quen e por que está a dar as solucións á crise que se lle están a dar. Simplemente formidable. Déixovos aqui un resumo das ideas principais do artigo. Se vos parece indignante, espero que con iso ademáis entendades porque algúns economistas nos declaramos aterrados.

"Os últimos datos económicos remataron con calquer esperanza de que remate axiña a seca laboral en EEUU. Porén, non hai vontade política de facer nada ao respecto. Lonxe de estar dispostos a gastar máis na creación de emprego, ambos partidos coinciden en que é hora de recortar drásticamente o gasto, destruíndo empregos de paso. Tampouco a Reserva Federal acude ao rescate. A situación é similar en Europa, incluso aínda peor. A retórica do BCE, que defende a moeda forte e opónse ao alivio da carga da débeda, fai que Bernanke pareza un 'esquerdista'.

Que se oculta tras esta parálise política trasatlantica? Os grupos de interese. Conscientemente ou non, os políticos están exclusivamente ao servizo dos rentistas, esos que prestaron grandes sumas de diñeiro no pasado, a miudo imprudentemente, e hoxe están sendo protexidos das perdas a costa de todos os demais.

O razoamento en contra de axudar aos parados enfócase en función dos 'riscos' económicos: tipos de xuro disparados, inflación descontrolada, etc. Pero tales riscos seguen sen materializarse: tipos de xuro en mínimos históricos e inflación baixa. En cambio, todas as receitas políticas aplicadas teñen unha cousa en común: protexen os intereses dos acredores, coste o que coste. O gasto deficitario podería dar traballo aos desempregados, pero perxudicaría ós titulares de bonos de débeda pública. Unhas medidas máis agresivas da Reserva Federal e do BCE poderían contribuir a sacarnos desta depresión -de feito, ata os economistas republicanos sostiveron algunha vez que un pouco de inflación sería unha solución- (pero a inflación beneficia a quen está endebedado e perxudica a quen ten capital).

Quen son eses acredores dos que falo? Rentistas: banqueiros e individuos adiñeirados con montóns de bonos nas súas carteiras de investimento. Son a clase social que fai grandes contribucións ás campañas, que ten acceso personal aos responsables políticos, moitos dos cales pasan a traballar para estas persoas cando saen do Goberno pola porta xiratoria".

SEGUNDO ANIVERSARIO

Hoxe hai 2 anos que comezou esta andaina na rede. Neste último ano, o blog estivo 'en suspenso' case seis meses, e aínda así acumulouse un total de exactamente 12.000 visitas. Tendo en conta o parón, que as páxinas que máis visitas aportaban están hoxe pechadas (renovarobng) ou o estiveron e hoxe non contan coa audiencia de antaño (chuza) e que, humildemente, por circunstancias persoais tampouco dispoño de tempo para facer as viaxes ou as entrevistas que tantas visitas aportaron o primeiro ano, que o blog acade máis do 50% das visitas do primeiro (case 24.000 de xuño09 a xuño10) é un motivo de ledicia.

Por iso, os agradecementos deste segundo aniversario van, por suposto, a todos os que visitáchedes o blog nalgunha ocasión, pero moi especialmente aos que vos achegades por aqui con frecuencia, incluso nas épocas de menos actividade. Grazas a todos.

Como curiosidade, as estatísticas.

Visitas a nosquedaportugal no 2º ano, por cidade.
Fonte: Google Analytics

As noticias máis visitadas este ano en nosquedaportugal foron as dúas partes da conversa con Valentim Fagim e os contos para nenos en galego. Recibimos visitas de 46 países, o 85% delas do estado español, con Portugal e Brasil en segundo e terceiro lugar. A fonte principal de visitas xa é google, desbancando ás webs antes citadas.

Pola súa banda, alemdominho, pese a estar virtualmente inactivo desde hai sete meses (*), segue incrementando a súa audiencia, principalmente polos accesos a través de google desde Portugal (primeiro país por audiencia, có 44% das visitas) e Brasil (segundo, có 27%). O post máis visitado, de lonxe, o artigo sobre os '10 melhores filmes brasileiros da década', seguido pola reportaxe 'rio Cávado - Gerês'.


(*) Agradécense as suxerencias dos lectores máis entendidos en 'novas tecnoloxías' sobre cal é o xeito máis rápido de traducir as novas de nosquedaportugal ao portugués para manter activo alemdominho, algo que agora mesmo é-me cáseque imposible.

NA PERRUQUERÍA

Chega o verán (que hai do 'vrao', eso xa non é galego?) e hai que cortar o pelo, a ver se refrescan as ideas, máis que nada. Vou á perruquería onde vou de cando en vez desde hai un par de anos, na zona do Corte Inglés da Coruña ('el de marineda no, el de toda la vida').

Non hai case xente, xa se sabe, día de san xoán, andan todos durmindo a festa de onte. Pregunto na entrada se podo cortar o pelo sen cita previa, e a rapaza da entrada pregúntalle a unha compañeira, en perfecto galego: 'cortaslle?'. A rapaza que me atende fálame en castelán, pero castelán dos Mallos, ou dos Castros, xa me entendedes. Eu explícolle que 'queroo curto por aqui, máis longo por aló...' e a rapaza segue en castelán. Mais, minutos despois, cando pasa por alí a rapaza de recepción, empezan a falar entre elas en galego:

- 'Sonia, que, mañán vas ir á praia toda a tarde, non?'
- 'ai non, muller, que mañán hai que traballar!'
- 'anda, como estou, que pensaba que hoxe era sábado!'

Cando volve dirixirse a min, eu falo galego, ela segue en castelán. Penso: 'se cadra ó mellor é a outra rapaza a que fala sempre galego, e a que me corta o pelo fala habitualmente castelán e en galego só coa compañeira'. Pero cando chega unha cliente, aténdea a primeira rapaza. Toca primeiro lavarlle o pelo á señora, e a conversa a inicia a perruqueira:

- 'está bien el agua asi?' 'quiere que le vaya poniendo una cremita?'

Quedo pensando no que pensei tantas veces e falei outras tantas coa xente: na Coruña fálase galego, e moito. Pero o galego non sae á rúa, queda para os íntimos. E, malia que en certos ámbitos consegue romper 'o cascarón', na vida profesional e na relación cós clientes seguimos sen avanzar nin un chisco en trinta anos. O galego é mal negocio, ou eso deben pensar algúns. E así a cousa non marcha. Non sei que se pode facer, pero non marcha.

Fonte: Escola infantil de Poio

A outra razón pola que a cousa non marcha é a xuventude. Hoxe fala Manolo Rivas sobre o tema en El Pais, 'Este non é país para moz@s'. A evidencia a atopo todos os días que vou pasear con Anxo polo parque de Eiris. Non esaxero un chisco: a inmensa maioría das conversas que se escoitan alí son en galego. Pero case todo o mundo que vai ó parque ten de corenta anos pra riba. Cando pasa un grupo de mozos, sempre falan castelán. Algo de esperanza queda cando un pai, ou sobre todo unha nai, pasa có seu neno e lle escoito falarlle en galego. Claro que non son maioría, pero 'habelos hainos', igual que na gardería onde vai Anxo polas mañás. Tendo en conta que estamos na Coruña, non me queixo.

Rematado o corte de pelo, volvo á entrada a que me cobren. Aténdeme a primeira rapaza, a que estaba na recepción. Fálame en galego: 'son dez euros'. Doulle vinte, dame o cambio, e despídese: 'moitas gracias'.

Aínda hai esperanza.

EU SON 15M

(Extraído de 'El blog de Enrique Dans':
http://www.enriquedans.com/2011/06/yo-soy15m.html)

Como parte del #15m me declaro una persona pacífica y condeno radicalmente todo tipo de violencia: la de los violentos infiltrados en nuestras manifestaciones, y la del Estado, que ha causado más dolor y heridos. Además, condeno la manipulación mediática que enfatiza la información sesgada, parcial o errónea con el propósito de demonizar a los ciudadanos.

Si me manifiesto en la calle es porque:

• Mi participación como ciudadano se ha reducido a votar a listas cerradas cada cuatro años para ver cómo los representantes de los ciudadanos no respetan lo prometido en su programa.
• Se hacen leyes a favor de grupos de interés en vez de hacerlas a favor del conjunto de la sociedad.
• Se invierten recursos públicos para ayudar a minorías poderosas, y no a quienes están pasando situaciones desesperadas ocasionadas por la especulación financiera.
• Los grandes partidos están más preocupados por mantener su poder que por ofrecer soluciones para superar esta crisis histórica.
• Está a punto de firmarse un “Pacto del Euro” que consiste fundamentalmente en medidas para reducir la inversión pública en servicios esenciales.
• Desde diferentes órganos del estado se ha insultado a los ciudadanos, e incluso se ha justificado el recurso a la violencia contra manifestantes pacíficos.

Como parte del #15m, acepto y respeto la diversidad ideológica del movimiento. Cuando participo en una manifestación no reclamo un régimen o una ideología en concreto, ni un modelo social no democrático, ni la eliminación de los partidos o los parlamentos. Lo que reclamo es una democracia mejor y más humana que, entre otras medidas, necesita urgentemente:

• Cambios en la Ley Electoral para permitir una mejor y más directa representación de los ciudadanos en los parlamentos y una mayor participación ciudadana en las decisiones importantes.
• Aprobación de una Ley de Transparencia y Acceso a la Información Pública para obligar a la publicación en formatos adecuados y reutilizables de todos los gastos, decisiones y reuniones con grupos de presión por parte de funcionarios y cargos públicos.
• Tolerancia cero a la corrupción de candidatos y cargos públicos, y controles ciudadanos para la exigencia de responsabilidad política.
• Separación clara, real y efectiva de los poderes del estado.
• Control fiscal efectivo de grandes fortunas y operaciones financieras; eliminación de privilegios fiscales a cargos electos.
• Políticas encaminadas a solucionar de forma efectiva los problemas hipotecarios y de vivienda.
• Servicios públicos de calidad, fundamentalmente salud, justicia y educación.
• Eliminación de las leyes que permiten el control administrativo de Internet. La red ha demostrado ser esencial para la libertad de expresión y para responder al peligro de manipulación mediática.

Por todas estas razones volveré a salir pacíficamente a la calle el 19 de junio, #19j.

Si estás de acuerdo, aprópiate del texto y divúlgalo.

SUPERDEPÓSITOS

Artigo en Xornal de Galicia do 7 de xuño. O certo é que últimamente non saco tempo para nada, e certamente hai bastante do que falar, comezando polas eleccións municipais e as eleccións en Portugal... A ver se o domingo.

UN MUNDO DESIGUAL

Estados Unidos serve de exemplo para moitas cousas (ben é certo que para outras mellor sería que non). Pero este video de 3 minutos axuda a entender boa parte dos desequilibrios globais que meteron a economía mundial no meollo no que andamos: en USA, o 10% da poboación gaña anualmente o 50% das rendas do país, e acumula o 72% da riqueza nacional. O 1% dos 'superricos' acumula un terzo das riquezas. O 50% máis pobre acumula o 2%. Peor que eses datos é comprobar, tal e como mostra o video, o enorme incremento das desigualdades sociais desde 1967. Quizais a mellor explicación desta evolución sexa o último apunte do video: o 1% dos 'superricos' pagaba en 1995 o 30% das súas rendas en impostos. Hoxe pagan o 16%... e supoño que do que gardan en paraísos fiscais seguimos sen saber nada.



Vía 'impertinencias'.

'MIL CANS...' DE MANOLO RIVAS

Non pode decirse que Manolo Rivas se prodigue moito últimamente no seu blog. De feito, comprobo que o artigo de hoxe rompe unha xeira de máis de once meses sen publicar, pero pagou a pena a espera. Recomendamos encarecidamente o seu artigo 'Mil cans máis para Galicia', hoxe no seu blog 'O máis extraño'.

"...estase a virar á dereita. Mais non a unha dereita calquera, senón a un Ogro que oculta a face escura. Esta expansión dereitista, o Monstro edulcorado, ten por correlato o derrube socialdemócrata e a decadencia das ideas que sustentaron tradicionalmente á esquerda. A nova-vella dereita fica absolta do desastre que provocou. A esquerda cínica e cativa non foi quen de combater ese meigallo. A marea dereitista respondería a unha nova hexemonía cultural, que se expresa cun curioso paradoxo: a cultura da incultura, a razón irracional, a política apolítica. De que materia está feita este Monstro que se fai simpático ás multitudes? "Ultra-capitalista, predica o éxito, a riqueza e despreza as actividades intelectuais". A berlusconización, a filosofía bling-bling da troupe de Sarkozy, serían algunhas das expresións estéticas deste Ogro doce. Todo semella un espectáculo alleo, até que vemos como asoman as caras máis feas: o aplauso e o voto á corrupción, o contaxio pandémico da xenofobia".