31/08/10

BLACK BUM

Para escoitar boa música en brasileiro non é preciso cruzar 'o charco'.

Black Bum




Black Bum é un grupo nacido na cidade da Coruña, gañador de varios concursos destacando o "Concurso Nordés 40 principales 2008”, gravaron até agora 4 demos e un CD (Nordés 2008) e actualmente están en fase de gravación do que será o seu primeiro disco.

O amigo Andrey, líder da banda, é simplemente unha mostra da gran e cada día máis ampla colonia brasileira no país. Unha colonia que, especialmente en cidades como A Coruña, muda de língua ó chegar á nosa terra porque a presenza do galego en certos sitios da nosa xeografía é ridículo. É posíbel incluso que moitos dos que aqui chegan boten anos descoñecendo que eiqui nasceu a língua que eles falam.

Mais iso é o que hai.

------------------

Tedes máis info sobre Black Bum en myspace: http://www.myspace.com/blackbum
Grazas a Charlie polo video e por subilo a youtube.

25/08/10

DÉJÀ VU

Esta semana atopábamonos cunha noticia en todos os medios de economía e xeneralistas que seica é unha novidade para algúns: Brasil supera a España como 8ª economía mundial.

Ben, nós no primeiro mes de vida de nosquedaportugal, hai agora máis dun ano, xa publicaramos este artigo:

(facer click na imaxe para ler o artigo)

Artigo que por certo, se non recordo mal foi o primeiro do blog que acadou a portada no Chuza. O curioso é que agora as cifras de 2009 suxiren que o 'sorpasso' xa se producira en 2008, así que os que pensen que Brasil acaba de adiantar a España, que saiban que andan con 2 anos de retraso.

Hoxe vou máis aló nas miñas afirmacións: esta mesma década, entre Olimpiadas e Mundiais de fútbol, Brasil adiantará a Italia. Reino Unido (2020) e Francia (horizonte 2025) colocarán a Brasil como quinta potencia mundial. Daquela, a foto no ano 2025 das principais economías do mundo será algo máis ben parecido a esto:

1.- USA; 2.- China (*); 3.- Xapón; 4.- Alemaña; 5.- Brasil; 6.- Francia; 7.- Reino Unido; 8.- Rusia; 9.- India; 10.- Italia.

Onde están España e o castelán? Mentras tanto, nós sigamos 'pasando' do portugués.

(*) Ao ritmo actual China superaría a USA xa no 2025. En calquer caso parece pouco probable que uns sigan estancados 15 anos mentras outros medran todo ese tempo ao 9%. Por iso eu colocaría o horizonte máis aló, na década dos 30s.

22/08/10

A GLOBALIZACIÓN E O TREN DA HISTORIA

O meu dobre artigo para Xornal de Galicia esta fin de semana.

Primeira parte (publicada o sábado):


E segunda parte (domingo):


Podedes facer click nas imaxes para ler os artigos completos. Edito ao sistema 'johnny rotring' que me parece como moito máis fashion e respetuoso có medio ambiente.

17/08/10

AO LONGE O MAR

Seguimos amenizando o verán con música en galego.



Exaxero se digo que me parece unha das cancións máis emotivas que coñezo, en calquer estilo i en calquer língua? Coido que non.

12/08/10

A LÍNGUA DOS NOSOS MAIORES

Xa están na rede dúas novas colaboracións de conversas galegas e nosquedaportugal para eufalo.tv.

Carmucha, muiñeira de Loira (Seixo - Marín), contándonos como foi mudando o noso país desde a súa infancia.



E nestoutro video Lola, Lilas e Raimundo coméntannos o seu parecer sobre a saúde do galego.



Non deixedes de escoitar o que comentan do himno galego na escola durante o franquismo. A aquel home, Román Pintos, había que lle facer un monumento en Seixo...

11/08/10

O ENEMIGO INCORRECTO

Levo dous meses que non paro entre os primeiros preparativos da miña tese e os últimos retoques ao libro 'Financial markets: a guided tour' (que así é como se chama polo de agora a obriña, prevista para primeiros de 2011, xa vos irei avisando). Buscando información para o libro din con esto:

Débeda privada vs pública na Unión Europea.
Fonte: Paul De Grauwe en www.voxeu.org


Non sei se o entendedes, pero máis vos vale. En maio 'os mercados' presionan ós governos para que recorten pensións, salarios dos traballadores, sanidade e o Estado do Benestar en xeral porque 'os Estados están endebedados de máis'. O que amosa a gráfica (para o conxunto de Europa, o caso español aínda é máis significativo) é que quen están endebedados (e ata as orellas) son bancos e empresas.

A suma da débeda de banca + empresas + economias domésticas é dun desorbitado 550% do PIB europeo (é unha das razóns polas que hoxe estamos no pozo no que estamos). A débeda dos Estados europeos anda polo 70%. Máis aínda, nestoutro artigo publicado hoxe mesmo, os recoñecidos economistas Reinhart e Rogoff sinalan que unha débeda inferior ó 90% do PIB non ten efectos sobre o crecemento.

Pero a lóxica neoliberal non vai por ahi. A súa lóxica é "se o meu banco ou a miña inmobiliaria quebra, que me rescate o Estado!! E se o Estado ten que rescatar todo ese volume de débeda privada... o Estado está arruinado!! Hai que tirar abaixo a Sanidade e as Pensións, no nos lo podemos permitir!!!"

08/08/10

RECADIÑO EN 'BRÉTEMAS'

Veño de deixar este recadiño no blog de Manuel Bragado, director da Editorial Xerais e presidente da Asociación Galega de Editores:

Comentario en 'Brétemas'.

Ainda que estamos todos de parón vacacional hai que comezar a dar caña, senón dúrmesenos o personal...

02/08/10

SOZINHO

Ainda que estamos medio 'offline' durante xullo e agosto, non é motivo para deixar de escoitar música en galego, non é?



Desculpen que non cole a continuación a (inintelixible para un galegofalante) letra do tema.

01/08/10

AS CAIXAS NOS 'STRESS TEST'


Esta semana fixen un artigo máis longo do habitual para Xornal de Galicia: unha análise dos famosos 'stress test' da banca combinado cun artigo de opinión sobre a (agora xa é público e a ninguén parece importarlle) bancarización das caixas.

As caixas nos 'stress test'


Xornal de Galicia preferiu aproveitalo para publicalo en 3 días (mércores, xoves e venres), así que non o publico no blog ata hoxe. Por certo, que novamente modificaron o título na versión en internet sobre a que eu lles enviei. Non sei, algunha razón terán.

As caixas nos 'stress test'

Unha primeira análise dos resultados dos ‘test de esforzo’ realizados polo Comité de Supervisores Bancarios Europeos (CEBS) deixa patente que os resultados serán utilizados para respaldar a política de bancarización das caixas defendida polo Banco de España, e executada por PP e PSOE –partidos que recentemente acordaron reformar a Ley de Cajas de Ahorro (Lorca) pola vía de Real Decreto urxente.

A menor transparencia doutros países impide comparar os resultados das caixas de aforro no contexto europeo (serían moi interesantes coñecer máis en detalle, por exemplo, os casos de Alemaña e Italia, onde a maior atomización do seu sistema bancario permitiría extraer mellores conclusións), pero no contexto español, as caixas saen especialmente mal paradas. Entroutras cousas, porque 6 dos 8 bancos analizados superan a todas as caixas de aforro –agás a BBK- en termos de perdas en proporción ós seus activos, e 5 caixas suspenderían o test (o CEBS entende por ‘suspender’ ver reducido o ratio de capitalización dunha entidade por debaixo do 6%).

Pero vaiamos polo miúdo. En primeiro lugar, a maioría dos bancos, con perdón da expresión, tampouco están ‘pra botar foguetes’. Santander e BBVA, si, xogan noutra liga. Son as únicas entidades españolas que acadarían beneficios incluso nos escenarios máis extremos considerados nos tests, resultando a primeira e cuarta entidades de Europa por beneficios. Pero xogan noutra liga porque a maior parte dos seus ingresos proceden doutros mercados: todos os bancos e caixas considerados no test son bancos que operan fundamental ou totalmente en España, mentras por exemplo Brasil representou o 30% dos resultados de Santander no primeiro trimestre de 2010 (Brasil, si, un pais que para os galegos deberia ser unha oportunidade histórica, pero seica algúns seguen a xogar ó despiste).

Pola contra, os resultados de bancos como Popular, Sabadell, Guipuzcoano e, nomeadamente, Banco Pastor, son tan significativos como os das caixas de aforro. En concreto, Pastor sufriría unhas perdas de máis do 4% dos seus activos totais, e recibe un cinco raspadiño cun 6 % de ratio Tier1, inferior ao da maioría das caixas (se ben é certo que para moitas destas –incluido ‘Breogan’, o nome asignado polo CEBS para a fusión das caixas galegas- corresponden ós ratios posteriores ás axudas públicas). Especialmente significativa é tamén a exposición de Pastor e Popular ós problemas do sector inmobiliario: máis do 60% das súas perdas provirían de promotores (só superados polas caixas de Sabadell, Murcia e a intervenida Cajasur). E moi sintomático tamén dos excesos cometidos por algúns bancos é o menor peso do marxe de explotación (que mide o negocio tradicional bancario, é dicir, créditos e depósitos) en proporción ás hipotéticas perdas sufridas, que no caso do banco galego suporían consumir o 100% do marxe xenerado nun ano.

A análise das caixas de aforro ofrece uns resultados iguais ou peores á dos bancos, coas salvedades principais de La Caixa, BBK e Kutxa, estas dúas últimas fortemente capitalizadas. Unhas perdas de entre o 2,5% e o 7% dos activos totais, uns ratios de capitalización inferiores ao 8% case na súa totalidade –‘Breogán no 7,2% despois de axudas- e, sobre todo, como mostra patente de que as caixas deixaron de centrarse no negocio tradicional de créditos e depósitos, algunhas entidades como Cajasur ou o SIP CAM-Cajastur precisarían o marxe de explotación de 5 exercicios para cubrir as perdas do peor escenario posible, un dato que só podería ser calificado de moi preocupante de non contaren estas entidades con suficientes provisións ao efecto. A fusión das caixas galegas non sae moito mellor parada a este efecto, precisando máis de 3 anos.

Asi pois, varias preguntas veñen á mente: por que se chegou a esta situación? É unha problema na concepción ‘especial’ das caixas, ou un problema nas prácticas aplicadas estes últimos anos? É a solución a bancarización? A quen beneficiará ese proceso?

As caixas foron sempre unhas entidades un tanto ‘molestas’ para a banca tradicional, xa desde que naceron no século XV no norte de Italia como ‘Montes de Pietá’, unhas alternativas piadosas para as xentes de menores recursos fronte á usura dos bancos da época. E tamén son desde sempre un bocado apetecível para o sector bancario, ben por absorción (algo que a distinta natureza das caixas, entidades sen accionariado, impedía) ben se fosen capaces de desplazaren ás caixas dos seus mercados tradicionais. Sen embargo, iso é algo que ata agora non foron quen de conseguir, máis ben ó contrario, como amosa a crecente cuota de mercado destas últimas (un 55% do mercado español, segundo datos de www.cajasdeahorro.es). Se as caixas eran quen de superar ós bancos en cuota, porque están na situación que amosan os ‘stress test’?

Ata as últimas reformas do sector, as caixas de aforro centraban a súa actividade ao seu ámbito xeográfico natural. Esta condición, e a natureza social das caixas, xogaba no seu favor á hora de competir coa banca: resultaba evidente que os bancos tiñan problemas para competir con cada caixa no seu mercado local por razóns ‘sentimentais’ de moitos aforradores, a maior implicación das caixas no desenvolvemento do tecido empresarial local, e os beneficios que cada caixa reportaba ós seus veciños a través da obra social, superior en volume aos dividendos que os bancos españois destinan ós seus accionistas.

O obxectivo das sucesivas reformas foi precisamente desnaturalizar as caixas de aforro: abrir a competencia entre elas en toda a xeografía do Estado, reducir a importancia da súa función social, e asimilalas progresivamente cara unha concepción esencialmente bancaria. O resultado? A ninguén se lle escapa que as perdas de Caixanova e CaixaGalicia proceden, na súa maior parte, do sector inmobiliario no Levante e Canarias, entroutras actividades. Para gañar mercado lonxe dos seus mercados naturais, moitas caixas de aforro tiveron que arriscar máis, ofrecendo o que outros non ofrecían, ou financiando operacións que outros non querían.

A bancarización e desnaturalización das caixas conduciunos á situación na que estamos hoxe pero, cal é a alternativa que agora plantexan as autoridades? Afondar nunha maior bancarización, xusto nun intre no que os acontecementos a nivel internacional poñen en tela de xuizo se realmente sabemos o que nos traemos entre mans. Sen ir máis lonxe, mentras a creba de Lehman Brothers puxo en descrédito a teoría aquela do ‘too big to fail’, seica en España a solución pasa precisamente pola concentración.

Para saber que intereses se persiguen cando se executa unha acción, nada máis simple que plantexarse quen son os principais beneficiarios. Neste caso, os grandes poderes económicos (bancos e grandes grupos empresariais) que poderán entrar no accionariado do 55% do mercado financeiro español que ata o de agora lles era vedado; e o Goberno Central, que acomete con esta reforma o maior recorte ás competencias das Comunidades Autónomas en máis de 30 anos de democracia.